نویسنده مهمان
دو نکته که در سفرهای بین شهری امریکا نظر را جلب می‌کند، تعدد راه‌ها و جاده‌های بین شهری و بین ایالتی، به همراه تعداد بسیار زیاد هتل‌ها حتی در شهرهای کوچک است که هنوز متعجبم چطور سود می‌کنند و مگر شهر کوچکی مثل ایمز چقدر مسافر دارد که بیش از ۱۰ هتل در آن ساخته‌اند.
در اتوبان‌های بین ایالتی، استراحتگاه‌های شیک و دارای امکاناتی ساخته اند که شامل سرویس بهداشتی، بوفه خودکار (vending machine)، وای‌فای رایگان، پارکینگ برای خودروهای شخصی و RV، مکان پیک‌نیک و غیره می‌باشد.
قابل مشاهده است.
تفاوت محسوسی بین تمیزیِ سرویس بهداشتی یک استراحتگاه بین راهی با سرویس‌های بهداشتی فروشگاه‌ها وجود دارد. بالای عکس پیوست، شامل تصاویری از یک استراحتگاه شیک بین راهی‌ست که در این مکان تابلو نوشته‌هایی نیز نصب شده بود و از وقوع ماجرایی تاریخی در رابطه با سرگذشتِ مورمون‌های از اروپا آمده خبر می‌داد. عکس پایین نیز دیوارهای سرویس بهداشتی یک فروشگاه است که کثیف بود و دیوارهایش پر از دست‌نوشته‌های غیر اخلاقی (محو شده اند، زوم نکنید 🙂
استراحتگاه‌های بین ایالتی با یک استاندارد مشخص توسط وزارت حمل و نقل دولت‌های ایالتی ساخته و نگهداری می‌شوند. در جریان بحران اقتصادی دهه گذشته و در سال ۲۰۰۸، دولت‌های ایالتی در امریکا، برخی از استراحتگاه‌ها را به دلیل عدم توانایی در پرداخت هزینه‌ی نگهداری تعطیل کردند.
تابلوهای راهنمای استراحتگاه‌ها در جاده‌ها نصب شده و از سال ۲۰۰۰، شرکت‌های خصوصی (مانند پمپ بنزین، فروشگاه و رستوران) می‌توانند با پرداخت هزینه‌ای کم، لوگوی خود را در این تابلوهای آبی رنگ نصب کنند. البته برخی ایالت‌ها در این زمینه محدودیت‌هایی قائل اند و ساخت و تبلیغ مکان‌ها و فروشگاه‌های خصوصی در استراحتگاه‌های بین ایالتی، موضوعی بحث برانگیز بوده است.
مثلا در سال ۲۰۰۳، دولت جرج بوش در صدد تصویب قانونی برای مجوز ساخت فروشگاه‌های خصوصی بیشتر بود که با مقاومت «انجمن ملی دارندگان مکان توقف برای کامیون‌ها NATSO» مواجه شد. اینگونه توقفگاه‌های کامیونی نیز کسب و کاری در جاده‌ها دارند. گاه می‌بینید در یک توقفگاه ده‌ها و در مواردی صدها کامیون پارک کرده اند و رانندگان لباس و حوله در دست، برای استحمام به ساختمانِ تعبیه شده می‌روند.
وجود اوت‌لت‌های بزرگ (پاساژهایی شامل برترین برندهای لباس و کیف و کفش) در جاده‌ها و نزدیک شهرهای بزرگ نیز جالب توجه است. یک نکته‌ی دیگر در مورد جاده‌ها، وجود ایستگاه‌های متعدد اخذ تول (عوارض) در نزدیکی شهرهای بزرگ است. مثلا دیشب در هنگام ورود به شیکاگو در ۴ ایستگاه حدود ۱۰ دلار عوارض دادیم. معمولا روی اغلب اتومبیل‌ها یک سیستم الکترونیکی تعبیه شده که تنها کافی‌ست از ایستگاه اخذ عوارض رد شوند تا مبلغ مورد نظر در اکانت آن‌ها حساب شود.
دو لاین فرعی نیز برای معدود اتومبیل‌هایی که می‌خواهند هزینه را نقدا بپردازند در نظر گرفته شده. پرداخت الکترونیکی عوارض در ایران نیز راه افتاده و وجود دارد، اینجا کسانی که می‌خواهند بصورت کش یا نقدی بپردازند، گاه تا دو برابر باید بیشتر پول بدهند. ضمنا گزینه‌ای در گوگل مپ به نام avoid tolls وجود دارد که شما را از مسیری می‌برد که احتمالا دیرتر می‌رسید اما دیگر لازم نیست عوارض بدهید.
کیوان ابراهیمی
ثبت نظر