سالها بود که دانشجویان محصل خارج از کشور میتوانستند در هر ترم، مقداری ارز را به قیمت بانک مرکزی تهیه کنند. ما به تفاوت آن با ارز آزاد میشد سودشان.
میزان سهمیهی ارز اختصاص داده شده به هر دانشجو در امریکا، ترمی ۶ هزار دلار بود. توجه کنید که این میزان ارز را رایگان نمیدادند، بلکه هر دانشجو میتوانست با ارسال مدارک خود به واشنگتن در یک مرحله و در مرحلهی دیگر نامهنگاری با ایران و پر کردن فرمهای اینترنتیِ پر دردسر و طولانی که برای هر ترم تحصیلی عیناً تکرار میشد، ۶ هزار دلار را بجای قیمت آزاد، به قیمت بانک مرکزی بخرد.
این روزها با بالا رفتن نرخ دلار و سایر ارزها، تفاوت این دو قیمت بالا رفته. ما که چند سالی بود برای دریافت ارز اقدام نکرده بودیم اما اگر دانشجویی اخیراً این ارز را گرفته باشد، بیش از گذشته سود کرده است.
دولت اما خیلی راحت اقدام به قطع ارز دانشجویی کرد (در واقع بنابر شرایط افسارگسیختهی دلار، ناچار به چنین کاری شد). بامزه است که در بخشنامهی بانک مرکزی اسمی از حذف نیامده بلکه نوشتهاند: «دریافت ارز دانشجویی صرفاً به نرخ آزاد و کماکان از طریق آن بانک امکانپذیر میباشد»!!
تصمیمهای یکشبه و تند و دفعتی، بدترین نوع مدیریت است. با قطع یکبارهی کل مبلغ سهمیهی ارز، افرادی که متکی بر دریافت آن بودند دچار مشکل خواهند شد. میشد فرآیند حذف بصورت تدریجی و گام به گام صورت گیرد.
شایان ذکر است که عمدهی ایرانیان خارج نشین از جمله دانشجویان ایرانی در امریکا، یک سال پیش به حسن روحانی رأی داده بودند و برای وی چه تبلیغها که نمیکردند.
امروز که به جمع این دانشجویان میروید، (طبق مشاهدهی خودمان و دوستان) کمتر کسی پیدا میشود که حامیِ این فرد مانده باشد.
ثبت نظر