حریم خصوصی در غرب: واقعیت یا فانتزی؟

حریم خصوصی در غرب: واقعیت یا فانتزی؟
بخش ۲ از ۲

در کانادا سیگار کشیدن در خودرو درصورتی که فرد زیر هجده سال دیگری نیز در خودرو باشد، ممنوع است

منبع

عمل زناشویی در داخل خودرو در تمام ایالت‌های آمریکا جرم است و پلیس می‌تواند مرتکبان را بازداشت کند
(واضح است خودروهایی که به صورت خانه‌ی متحرک هستند شامل این قاعده نمی‌شوند).

یک تجربه‌ی شخصی دیگر را بازگو کنم: چند سال قبل نیمه شبی از صدای بلند موسیقی خودرویی که در نزدیک خانه‌مان پارک کرده بود، خوابم نمی‌برد. با پلیس ۹۱۱ تماس گرفتم (مشابه ۱۱۰ ایران).

پس از چند دقیقه یک خودروی پلیس با چراغ گردان وارد محوطه‌ی ما شد
(محوطه‌ی پارکینگ‌های ما جزیی از آپارتمان‌ها و منطقه‌ی خصوصی محسوب می‌شد).
مامور پلیس مدارک سرنشینان خودروی مذکور را بررسی کرد
و به آنها در مورد بالا بودن صدای موسیقی‌شان تذکر داد.

(نکته: در این نوشته به مساله‌ی تجسس نهاد‌های امنیتی از شهروندان غربی ورود نکردم که به تنهایی نشان دهنده‌ی عدم وجود حریم خصوصی در کشورهای اروپایی و آمریکا است.)

حریم خصوصی یک امر مطلق نیست

پر واضح است که حریم خصوصی یک امر مطلق نیست. کسی نمی‌تواند به بهانه‌ی حق برخورداری از حریم خصوصی در خانه‌اش بمب درست کند؛
یا با همین بهانه از بازرسی بدن و وسایلش قبل از سوارشدن به هواپیما امتناع ورزد؛
یا در داخل ملک و زمین شخصیش، قوانین فراتر و مغایر با قوانین حاکم در مملکت را جاری کند.

پینوشت: تصورات فانتزی گونه‌ی مردم ایران در مورد غرب علل متعددی دارد که در محدوده‌ی این یادداشت نمی‌گنجد،
اما نکته‌ی مهم این که حتا در صورت شناخت صحیح و کامل موضوعات امروزی زندگی در غرب،
چرا باید دربست غرب را الگو و شیوه‌ی زندگی مردم ایران دانست؟ آیا محتمل نیست
که غربی‌ها امری را به اشتباه پذیرفته باشند و ایرانیان بتوانند همان موضوع را بهتر و موثرتر در عرصه‌ی اجتماع پیاده سازند؟