محسن نصراللهینویسنده: فوق لیسانس الکترونیک از دانشگاه ایالتی ارگان، طراحی و تست مدارهای مجتمع در شرکت اینتل
یکی از مکان‌هایی که دل‌تنگ آن می‌شوم گلزار شهداست. بعد از گذشت ۱۵ سال زندگی در امریکا هنوز نتوانسته‌ام مکانی را در اینجا پیدا کنم که روح و صفای معنوی گلزار شهدا را داشته باشد. نمی توانم با کلمات این احساس را بیان کنم ولی بسیار دلنشین و آرام‌بخش است. این احساس هم محدود به مکان و شهر خاصی در ایران نبوده، در هر کجا که شهیدی را به دل خاک سپردند این احساس را داشته‌ام.
عکس‌های زیر از «یادواره‌ی زنده‌ی سربازان ویتنام» در پرتلند اورگان است. با وجود سنگ‌نوشته‌هایی که به زنده بودن اين مكان اشاره و تاکید می‌کند هیچ حس و رابطه عاطفی نمی‌توانم با مکان یا افرادی که اسم‌شان بر روی سنگ‌ها حک شده بر قرار کنم. یاد این آیه‌ی شریفه‌ی سوره‌ی مبارکه آل عمران می‌افتم:
وَلا تَحسَبَنَّ الَّذينَ قُتِلوا في سَبيلِ اللَّهِ أَمواتًا بَل أَحياءٌ عِندَ رَبِّهِم يُرزَقونَ [آل عمران: ۱۶۹]
(ای پیامبر!) هرگز گمان مبر کسانی که در راه خدا کشته شدند، مرده اند! بلکه زنده اند، و نزد پروردگارشان روزی داده می‌شوند.
فرق است بین کشته‌شدگان در راه خدا و کشته‌شدگان در راه جهان‌گشایی و سیطره بر مردم جهان؛ هر چند نام آن را دموکراسی بگذارند…
کیوان ابراهیمی
نویسنده مهمان
ثبت نظر