سپهرنویسنده: دانش‌آموخته‌ی استنفورد، ساکن کلفرنیا
دیدن این منظره همیشه برایم جذاب بوده است. دقیقا وقتی موبایلم زمان فجر را نشان می‌دهد این منظره در آسمان پدیدار می‌شود.
همیشه این آیه در ذهنم می‌آید:
حتی یتبین لکم الخیط الابیض من الخیط الاسود من الفجر
جالبی این داستان اینه که بقیه‌ی آسمون کامل تاریکه هنوز و فقط این نور توی افق دیده میشه. یعنی شدت این نور اصلا زیاد نیست و برای همین هم از درون خانه معمولا تا نزدیکی‌های طلوع آفتاب آسمون هنوز تاریک به نظر میرسه. در حالیکه برای کسی که یه آسمون باز و تمیز داره به نظر میرسه همون ۱۰ دقیقه اول انگار نماز داره قضا میشه. این احساس رو اولین بار وقتی رفته بودیم mount whitney و شب توی کیسه خواب بیرون چادر خوابیدم دیدم.
و یه چیز دیگه که یادش مى‌افتم: حضرت على در خطبه ۱۱۱ نهج البلاغه در توصیف دنیای قبر می‌فرمایند:
درون زمين را به جاى سطح آن براى ماندن انتخاب كردند و خانههاى تنگ و تاریک را به جاى خانههاى وسيع برگزيدند. به جاى زندگى با خويشاوندان، غربت را، و به جاى نور، ظلمت را برگزيدند…
و من هر بار که طبیعت زیبا را می‌بینم در حسرت این جمله‌ام که خانه‌های تنگ و تاریک ما چه شبیه به این توصیف اند…
کیوان ابراهیمی
نویسنده مهمان
ثبت نظر