مجتبی رضاخواه آگوست سال ۲۰۱۲ وارد امریکا شدم. چند هفته از شروع ترم گذشته بود که اعلام کردند قرار است
اوباما، رییس جمهور وقت امریکا، در شهر ما گلدن، سخنرانی کند.
نه هوس سلفی گرفتن با اوباما به سرم زد و نه به مخیله‌ام خطور کرد که در جلسه سخنرانی‌اش شرکت کنم.
سال گذشته هم ترامپ در زمان تبلیغات ریاست جمهوری به شهر ما آمد ولی در جلسه سخنرانی‌اش هم شرکت نکردم.
دلیلش واضح است: در شأن خودم نمی‌دیدم که با مقامات سیاسی امریکا عکس بگیرم.
البته اگر هم عکس می‌گرفتم، اشتباهی شخصی مرتکب شده بودم و طبیعتاً به عنوان نماینده مردم ایران این کار را نکرده بودم.
امروز که تصاویر اشتیاق نمایندگان مجلس برای عکس گرفتن با موگرینی را دیدم،
گویی غمی در گلویم سنگینی می‌کند.
اگر صف‌های کیلومتری مردم شوروی پشت درب رستوران مک‌دونالد در زمان مذاکرات گورباچوف و ریگان، روسای جمهور شوروی و امریکا، نشانگر حقارت مردم شوروی در برابر فرهنگ امریکایی بود،
علاقه نمایندگان مجلس برای سلفی گرفتن با موگرینی نشانه چیست؟؟!
تا چندی پیش سطح توقعمان از نمایندگان مجلس این بود که در برابر تحریم‌های جدید مصوب کنگره امریکا چاره‌ای بیاندیشند.
لیکن پس از دسته‌گل‌های اخیرشان، از این نگرانم که نکند فردا مرتکب افتضاح بزرگتری شوند؛ توقع داشتن که جای خود…
قرار بود نمایندگان مجلس عصاره فضایل ملت باشند و برای حل مشکلات مردم تلاش کنند؛
لیکن در حال حاضر خود بخشی از مشکل اند.
یک روز بینی افسر وظیفه را می‌شکنند و روزی دیگر عزت‌مان را حراج می‌کنند!
کیوان ابراهیمی
سید حسینی
ثبت نظر