کیوان ابراهیمیاین روزها اماکن متبرک در کشور عراق جلوه‌گاه والاترین خصائص بشری‌ست. به پسرم در مدرسه گفته‌اند راهپیمایی اربعین، «The most generous event in the world» است. چقدر زیبا، «سخاوت‌مندترین رویداد در جهان.»
بسیار دل‌تنگ زیارت حرم امیرالمومنین، اباعبدالله الحسین و قمر بنی‌هاشم علیهم‌السلام هستم. دوستی چه زیبا از ته دل نوشته بود: «خیلی کارهاست که آدم واقعاً نمی‌تونه بگه آیا از ته دل با عشق و علاقه انجام داده یا نه. ولی دوست داشتن حسین علیه‌السلام اون چیزیه که میتونم بگم از ته دل بهش معتقدم. با تمام وجودم سیدالشهداء رو دوست دارم.»
اما براستی چرا بعد از این اتفاق، جوامع‌مان و تک‌تک ما ریست می‌شویم به همان تنظیمات قبلی؟ این فیلم را در کانال حاج‌آقای زائری دیدم. از دل برآمده و لاجرم بر دل نشست. فکر کردم می‌تواند چه هدیه‌ی زیبایی به مناسبت اربعین باشد:
“آیا فقط باید برای «جا ماندن» از اربعین حسرت خورد و هیچ امر مقدس دیگری نیست که از آن، «جا مانده» باشیم؟
آیا در همسرداری و مهربانی با خانواده و احترام پدر و مادر جانمانده‌ایم؟ در رفتار با شهروندان و رعایت حقوق مردم، در تحصیل علم و کتاب‌خوانی، در ارتقای شاخص‌های سلامت و بهداشت عمومی جا نمانده‌ایم؟ آیا بانکداری یا نظام اداری ما از عدالت جا نمانده؟
کاش این‌قدر که بدن‌هایمان برای دیدار حرم حسینی حسرت دارد، جان‌هایمان برای نزدیک شدن به رفتار حسینی حسرت داشت!
کاش همین اندازه که جسم‌هایمان برای نزدیک شدن به مکان کربلا شوق می‌ورزد، روح و دل‌مان برای رسیدن به حقیقت و باطن کربلا می‌سوخت!
کربلا رفتن نهایتاً بی‌خوابی و گرسنگی و تشنگی دارد، اما کربلایی شدن خیلی سخت‌تر است!
برای کربلایی شدن نباید دروغ گفت، باید پای عهد و پیمان ایستاد، نباید پارتی‌بازی و باندبازی سیاسی کرد، نباید حق کسی را خورد، نباید در پرونده‌ی کسی دست برد و ستم روا داشت، و نباید سر سوزنی در حق مردم تخلف کرد!
از مرز ایران تا کربلا را در نیم‌روز می‌توان رفت، اما کربلایی شدن خیلی دورتر است و شاید ده‌ها سال هم نتوان بدان رسید! «کربلایی شدن را به کربلا رفتن اضافه کنیم!»”**
**#اربعین_۲۰۲۱**
نویسنده مهمان
ثبت نظر