کیوان ابراهیمیامروز بعد از ظهر که حمله‌ها شروع شد، مباحث مختلفی در بین دوستان ایرانی (مذهبی) مطرح شد.
از جمله اینکه ما چکار می‌تونیم بکنیم؟ دعا کنیم؟
با فعالان ضد جنگ همراه و هماهنگ باشیم؟ تجمع بذاریم؟ به نمایندگان کنگره فشار بیاریم؟ با مردم عادی حرف بزنیم و روشن‌شون کنیم؟ بهشون چی بگیم؟
یکی از دوستان در مورد اتفاقی که افتاد نوشت:
«جدای از برکات متعدد داخلی، اتفاقی که افتاده و ساعت‌ها میشه در موردش حرف زد،
تو حوزه‌ی خارجی به نظرم کم اهمیت‌ترین بخش حمله‌ی ایران همین دو دو تا چارتای ماجراست که مثلاً اونا چند تا زدن ما چند تا زدیم…
به نظرم این اقتداری که امشب ایران از خودش نشون داد تو تمام جریان مقاومت تزریق میشه و انگیزه و قدرت‌شون رو چند برابر میکنه.
اصلاً به فرض که ایران امریکا رو بندازه بیرون، بعدش چی؟
۵ سال نه ۱۰ سال دیگه دوباره برمی‌گردن!
عراقی‌ها خودشون باید احساس “قدرت” و “نیاز” بکنن و خودشون اخراج‌شون کنن.
ان‌شاءالله این اتفاق هم خواهد افتاد. هم عراق و هم فلسطین.
در مورد نگاه مردم دنیا اگه کسی بدونه حاج قاسم کیه که هیچی،
اگر هم ندونه (که اکثراً نمی‌دونن) میگه ایران اولین کشور تو تاریخ (بعد جنگ جهانی دوم) بود که امریکا رو رسماً زد!!!!
جوابش رو داد! الآن حتی مخالفین ایران هم با ترس و احترام بیشتری ازمون متنفرن!
از طرفی مستضعفین دنیا هم می‌بینن که خوب پس میشه امریکا رو زد!
چون تابو و قبح و ترس از امریکا ریخت!
لذا از امشب یارگیری جریان مقاومت شروع شد تازه!
در مورد احترامی که سیاست‌مداران تو دستگاه قدرت برای ایران قائل میشن هم دیگه نگم!
امریکا امشب تصمیم نگرفت که حمله نکنه، دیروز هم تصمیم نگرفت.
امریکا شنبه تو اهواز رو “پل” واسه دهه‌ها بی‌خیال حمله به ایران شد (ان‌شاءالله).»
نویسنده مهمان
ثبت نظر