نویسنده مهمان
در سوئد، تحصیلات نه ساله‌ی مقدماتی، یعنی شش سال ابتدائی و سه سال راهنمایی، اجباری و رایگان هست. نه تنها هیچ پولی بابت ثبت نام و کتاب و غیره دریافت نمیشه، بلکه دانش‌آموز نیاز نداره هیچ کتاب و دفتر و لوازم تحریری تهیه کنه.
مدرسه به دانش‌آموزان یه لپ‌تاپ امانت میده، کتاب‌های درسی هر سال تجدید چاپ نمیشن و بچه‌ها لازم نیست کتاب بخرن، بلکه مدرسه کتاب‌های لازم رو امانت میده و البته بخش زیادی از کتاب‌ها نسخه‌ی صوتی و دیجیتال داره (نسخه‌ی صوتی خیلی از مطالب درسی به زبان‌های مختلف مهاجرین از جمله فارسی موجود هست).
ناهار کاملی هم در مدرسه سرو میشه، بچه‌ها فقط میتونن با خودشون در حد میوه ببرن و اون رو هم یه جایی دور از چشم بقیه باید بخورن. خوراکی‌های محدود و ارزونی در حد ویفر و کیک در بوفه‌ی مدرسه هست و بچه‌های زیر پایه‌ی ششم اجازه‌ی خرید از بوفه‌ی مدرسه رو ندارن.
دانش‌آموزان یا اتوبوس مدرسه دارن و یا بهشون کارت حمل و نقل عمومی میدن و میتونن از وسائل نقلیه‌ی عمومی استفاده کنن، اینجا معمولاً کسی سرویس نداره.
به غیر از این، کُمون از محل مالیاتی که از شهروندان دریافت میکنه، ماهیانه کمک هزینه‌ای به همه‌ی دانش‌آموزان میده و دانش‌آموز میتونه با اون لباس و وسائلی که لازم داره رو تهیه کنه.
اینجوری، بچه‌ها از هر سطح اجتماعی که باشن، در مدرسه کاملاً با بقیه برابرن. خدمات درمانی، مشاوره و دندان‌پزشکی هم برای بچه‌ها کاملا رایگانه. خب اسم این اگر عدالت آموزشی نیست، پس چیه؟
پ.ن یک: شاید یه روز در مورد روش و محتوای آموزشی اینجا هم نوشتم.
پ.ن دو: بحث خارج کلاً خوبه و ما کلاً بدیم نیست، ولی واقعیت اینه که خیلی از کشورها، با تفکر و مدیریت درست، در یه قسمت‌هایی خیلی خیلی بهتر از مدل ادعایی جمهوری اسلامی ما تونستن عدالت اجتماعی رو محقق کنن. این موضوع انکارناپذیر، قابل تفکر و شایسته‌ی الگوبرداری هست.
پ.ن سه: همه این امکانات از محل مالیات سنگینی هست که شهروندان پرداخت میکنن!
⚠️ پی‌نوشت: مواردی که بیان شده، طبق تجربیات و مشاهدات نویسنده بوده. اگر شما در کشور سوئد مشاهدات متفاوتی داشتید، می‌تونید از طریق ارتباط با ادمین ارسال کنید تا نظرات‌تون منتشر بشه.
کیوان ابراهیمی
ثبت نظر